Hij zal zijn lichaam niet verstoppen
Zelfs scheef torent hij nog
boven de stoelzitters uit
Haar strak, das strak, pak strak
Strak in het keurslijf van
zijn eigen keuzes
Niet passend bij dit lentegesprek
Zo passend bij zijn passie

Dit zijn geen onderhandelingen
Zelfs zittend kan niet gebogen worden

Wat ik hierboven in dit gedicht beschrijf is puur mijn verbeelding. Wat volgens mij geen dichterlijke verbeelding is, is dat het tij aan het verlopen voor de onderhandelaars in het Catshuis. Alle partijen houden zich keurig aan de afspraak om geen mededelingen te doen over het verloop van de onderhandelingen, maar de wereld staat duidelijk niet stil. Integendeel. En dan heb ik het niet eens over het vertrek van Brinkman uit de PVV-fractie. Dit weekend kwam van alle kanten het signaal dat onze reputatie in het buitenland zware averij oploopt. Deels komt dit doordat de media het gat van de radiostilte gaan vullen met hun eigen ruis, maar er is ook echt iets aan de hand. De betekenis daarvan is dat de principiële tegenstanders van de gedoogconstructie met de PVV nu gezelschap krijgen van de pragmatici. Deze pragmatici – ik hoor er zelf deels toe – gingen met de constructie mee omdat er geregeerd moet worden en een realistisch alternatief ontbreekt. In veel opzichten heeft dit gedoogkabinet niet teleurgesteld. In termen van daadkracht heeft het kabinet het tot nu toe behoorlijk gedaan – naar omstandigheden, en heeft de oppositie het verknald – ondanks gunstige omstandigheden. Maar nu moet het kabinet oppassen. De prijs voor de gedoogconstructie wordt te hoog – en dat is nog voordat we de uitslag van de onderhandelingen kennen. Straks hoeft het niet meer. De PVV moet zichtbaar buigen – ook om in het buitenland een verhaal te hebben.

Peter Noordhoek